Διόπτρα
Αυτογνωσίας
Θέριζε
το στάχυ, όταν η παλίρροια άπλωνε δάκρυα
στο οδοιπορικό της. Τότε, τα χείλη της
υγραίνονταν. Στοργή.
Η αυγή
αγαπά τη θάλασσα, τους ψαλμούς του βυθού.
Η θάλασσα συναινεί στο τέλος των
σπηλαίων, του φόβου, της έπαρσης.
Οι
δεσμώτες λυτρώνονται.
Διόπτρα
αυτογνωσίας.
Ταπεινά
καλντερίμια.
Την
άνοιξη, τα πουλιά του μισεμού επιστρέφουν
πρώτα στα παραθύρια των παιδιών.
Ένα
λουλούδι ανθίζει στην όχθη, δίπλα στην
πέτρινη γέφυρα.
